روایت نان هایی كه از آب در می آید
میزان سنج: سال هاست كه در گوشه ای از ساحل خلیج فارس، آنجا كه گذر كمتر كسی می افتد، به گِل نشسته اند. خرجشان بالا رفته و دیگر به كار نمی آیند. ناخداها پا روی دلشان گذاشته اند، لِنج های فرسوده شان را در گوشه ای رها كرده و هر از گاهی هم كه گذرشان به آن نزدیكی بیفتد، راهشان را كج می كنند تا چشمشان به رفیق دریایی به گِل نشسته شان نیفتد.
جنازه متلاشی شده لنج های چوبی با سایه ای از رنگ های آبی و سفید اتاقك ها، با جای میخ های بزرگ زنگ زده و تعادلی كه دیگر از آن چیزی باقی نمانده است، هر روز آبی دریا را مرور می كنند. با این وجود همچنان ابهت دارند و نظر مسافرهای گذری جاده را به خودشان جلب می كنند.
حالا كمتر كسی در بوشهر لِنج دستی می سازد. هزینه ساخت و نگهداری شان گران تمام می شود. آنهایی هم كه سال هاست یكی از لنج ها را دارند از پس مخارجش بر نمی آیند و كشتی فایبر گِلاس جایگزینش می كنند. لنج های قدیمی را هم جایی در روستای «محمد عامری» رها می كنند؛ همان جایی كه حالا به «گورستان لنج های چوبی و قدیمی» معروف شده است.
ناخداهای بوالخیر خاطرات زیادی از لنج ها یا به اصطلاح خودشان «جهاز»های دست ساز قدیمی دارند. برخی از آنها چند نسل چرخیده تا به گِل نشسته اند، برخی هم چون هزینه نگهداری شان را نداشته اند، رهایشان كرده اند.
اسماعیل بوالخیری یكی از ناخداهای بندر بوالخیر در بوشهر است كه ۳۳ سال روی لنج های چوبی كار كرده و ۵۲ سال دارد. پیش از او پدرش ناخدا بوده و قبل تر از پدرش هم پدر بزرگ و دیگر اجدادش. تا چند سال پیش روی لنج دست سازی كه داشته كار می كرده اما از وقتی كه آنرا فروخته است به سمت اسكله ای كه صاحب جدیدش لنگر می اندازد نمی رود. دلش می گیرد. طاقت دیدنش را ندارد.
ناخدا بوالخیری به ایسنا می گوید: «در بوشهر كمتر كسی به لنج های قدیمی وفادار مانده است. گرچه محكم تر هستند اما هزینه تعمیرشان خیلی بالاست. حالا همه سراغ كشتی های فایبرگلاس می روند و لنج های تمام چوبشان را در ساحلی نزدیكی روستا رها می كنند و می روند. جایی كه حالا به آن گورستان لِنج ها می گویند. بهترین كار این است كه با مدارك و مجوز كشتی رانی كه دارند یك لنج دیگر جایگزین كنند. شستن و گلافی (هنر لنج سازی) میلیون ها تومان خرج دارد. عمر مفید لنج های فایبرگلاس ۱۵ سال است اما تا ۲۰ سال هم می توان از آنها كار كشید. در عوض لنج های چوبی برای چند نسل كار می كردند. ما لِنج هایی داریم كه پیش از بدنیا آمدن من ساخته شده اند و هنوز هم كار می كنند. لنج های چوبی و دست ساز امنیت بیشتری دارند و كشتی های فایبرگلاس ظاهر تمیزی دارند و آب نمی دهند اما خطرات دیگری دارند؛ تعادل ندارند، زود آتش می گیرند اما لنج های چوبی انعطاف پذیر بودند و وقتی دریا خراب بود آب نمی دادند. هنوز هم سمت چابهار و قشم، لنج های چوبی را می سازند. برای مثال اگر هزینه یك كشتی فایبرگلاس یك میلیارد باشد، لنج های چوبی دو تا سه میلیارد تومان هزینه برمی دارند چون با هر چوبی نمی گردد آنرا ساخت، باید چوب ساج باشد كه آنرا هم از هند وارد می كنند. من لنجم را ۱۸۰ میلیون تومان فروختم و كشتی فایبرگلاسم را كه بزرگ تر است ۳۷۰ میلیون تومان خریدم.»
ناخدا اسماعیل بوالخیری / عكس از علی محمدی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
جدیدترین ترین مطالب مرتبط
نظرات کاربران در مورد این مطلب